Λαπαροσκοπική Χειρουργική:

Προσοχή: ανοίγει σε νέο παράθυρο. Η Λαπαροσκοπική Χειρουργική αποτελεί εξελιγμένη μέθοδο χειρουργικής τεχνικής κατά την οποία οι επεμβάσεις στην κοιλιά διενεργούνται διαμέσου οπών πάχους 0,5 εκ ως 1,5 εκ σαφώς μικρότερες από τις μεγαλύτερες τομές που είναι απαραίτητες στις κλασσικές τεχνικές των "ανοιχτών" μεθόδων.

ΑΝΑΔΡΟΜΗ Ο προσδιορισμός του πρώτου επιστήμονα που εφάρμοσε την μέθοδο είναι ιδιαίτερα δύσκολος. Το 1902 ο George Kelling πραγματοποίησε την πρώτη Λαπαροσκοπική επέμβαση σε σκύλους και το 1910 ο Hans Christian Jacobaeus στη Σουηδία αναφέρει την πρώτη επέμβαση σε ανθρώπους. Στις επόμενες δεκαετίες διάφοροι ερευνητές χρησιμοποίησαν την τεχνική ως διαγνωστικό μέσο ή για την εκτέλεση απλών γυναικολογικών επεμβάσεων. Η εφαρμογή της μικροσκοπικής κάμερας προσέφερε τα μέγιστα στην εξέλιξη της μεθόδου αφού προσέφερε τη δυνατότητα μεγέθυνσης του χειρουργικού πεδίου καθώς και τη διενέργεια περισσότερο σύνθετων επεμβάσεων. Το 1972 υπήρξε η πρώτη καταγραφή σε εικόνα Λαπαροσκοπικής επέμβασης και η πρώτη αναφορά στα πλεονεκτήματα της μεθόδου από τον Clarke. Η χρήση των Λαπαροσκοπικών μεταλλικών κλιπ και η εξέλιξη του τρόπου εφαρμογής τους το 1990, οδήγησε τους χειρουργούς στην διενέργεια Λαπαροσκοπικών Χολοκυστεκτομών.
ΠΛΕΟΝΕΚΤΗΜΑΤΑ Η Λαπαροσκοπική μέθοδος προσφέρει πολλά πλεονεκτήματα στον ασθενή σε σχέση με την "ανοιχτή" μέθοδο. Σημαντικότερα πλεονεκτήματα συγκριτικά με την κλασσική χειρουργική προσέγγιση, αποτελούν : Μικρότερη απώλεια αίματος που οδηγεί στην ελάττωση της πιθανότητας μετάγγισης αίματος Μικρή τομή με συνέπεια μικρότερο πόνο και μείωση του χρόνου ανάρρωσης καθώς και σχηματισμό μικρότερης μετεγχειρητικής ουλής Ελάττωση των χορηγούμενων φαρμάκων λόγω του ελαττωμένου άλγους Αν και η διάρκεια της επέμβασης είναι μεγαλύτερη σε σύγκριση με την "ανοιχτή" μέθοδο, η διάρκεια νοσηλείας είναι σημαντικά μικρότερη και συχνά δεν ξεπερνά την μία ημέρα ώστε ο ασθενής να επιστρέφει πολύ γρήγορα στην καθημερινή του δραστηριότητα. Μειωμένη έκθεση των εσωτερικών οργάνων σε πιθανές εξωτερικές επιμολύνσεις και άρα μειωμένος κίνδυνος μετεγχειρητικών λοιμώξεων. Γρήγορη κινητοποίηση του ασθενούς που οδηγεί στην ελάττωση του κινδύνου μετεγχειρητικών επιπλοκών όπως πνευμονική εμβολή, θρομβοφλεβίτιδα κυρίως στους ηλικιωμένους ασθενείς και σε εκείνους που πάσχουν από νοσογόνο παχυσαρκία.
ΚΙΝΔΥΝΟΙ Οι παρακάτω αναφερόμενοι κίνδυνοι δεν θεωρούνται ιδιαίτερα συχνοί, είναι αντιμετωπίσιμοι ενώ η εκπαίδευση και η εμπειρία του Χειρουργού στην Λαπαροσκοπική τεχνική τους ελαχιστοποιεί: Ασθενείς με συνοδό νόσο του αναπνευστικού συστήματος, η δημιουργία πνευμοπεριτοναίου (διοχέτευση CO₂ στην περιτοναϊκή κοιλότητα) μπορεί να μην είναι ανεκτή με συνέπεια να οδηγούνται στην τροποποίηση της επέμβασης και τη διενέργεια "ανοιχτής" μεθόδου Μικρή ποσότητα αερίου CO₂ που έχει εισαχθεί στην κοιλιά μπορεί να μην αφαιρεθεί πλήρως με αποτέλεσμα να συλλέγεται ψηλά στο ύψος του διαφράγματος πιέζοντας το φρενικό νεύρο, ο ερεθισμός του οποίου προκαλεί την αίσθηση του πόνου με αντανάκλαση στον ώμο ή επίταση του πόνου κατά την αναπνοή. Σε όλες τις περιπτώσεις όμως ο πόνος είναι παροδικός καθώς οι ιστοί του σώματος απορροφούν σταδιακά το CO₂ και το αποβάλουν με την αναπνοή. Διαταραχές της πήξης και η παρουσία ουλώδους ιστού από προηγούμενες επεμβάσεις στην περιοχή της κοιλιάς μπορεί να θεωρηθούν ως σχετικές αντενδείξεις κατά περίπτωση και κατά την κρίση του Χειρουργού κυρίως όσο αφορά την παρουσία ουλών.
ΕΠΕΜΒΑΣΕΙΣ Η Λαπαροσκοπική Χολοκυστεκτομή είναι πλέον το πιο συχνό είδος επέμβασης. Χρησιμοποιούνται τροκάρ πάχους 5-10mm που δεν επιτρέπουν τη διαφυγή του διοξειδίου του άνθρακα (CO₂) που έχει εισαχθεί ενδοκοιλιακά και ταυτόχρονα διαμέσου αυτών επιτρέπεται η είσοδος εργαλείων ειδικά σχεδιασμένων όπως λαβίδες σύλληψης, ψαλίδια, εργαλεία τοποθέτησης κλιπ κτλ.